36 tydzień

Tydzień 36, który rozpoczął ten ostatni, DZIEWIĄTY, miesiąc ciąży rozpoczął się we wtorek. A dzisiaj mamy czwartek. Do tego Halloween. Zawsze hucznie obchodziłam ten zagraniczny wymysł, wychodząc z założenia, że kiedy się nie zalać w trupa jak nie w Halloween?! [bardzo dojrzale, by the way...]. Już drugi rok to 'święto' mnie nie dotyczy. Rok temu, po śmierci taty, nie dopisywała mi ochota na zalewanie się trupa.. W tym roku o zalaniu mogę i owszem pomarzyć, ale szczerze mówiąc, chyba wyrosłam. Jak sobie poprzypominam przeróżne imprezy halloweenowe, przebieranki, klimat - to oczywiście uśmiech sam pojawia się na paszczy - jakim się było 'młodym i głupim' a teraz jest się wciąż 'młodym i głupim, ale z większym doświadczeniem życiowym'... No wyrasta się z pewnych rzeczy. Dzieci w najbliższych latach też za dynie przebierać nie zamierzam..

Tak więc Halloween minie mi przeciętnie, jak każdy kolejny dzień. A te dni do siebie ostatnio zatrważająco podobne. Na przykład od początku tego nieszczęsnego 9 miesiąca wyję. Poważnie, mogłabym przepłakać cały dzień i pół nocy (bo jeszcze pół udaje mi się jakoś przespać). Wizyta u doktor G. nie pomogła. 'Bardzo mi przykro, że tak boli, to naprawdę rzadko się zdarza, zwłaszcza w pierwszej ciąży... Można wziąć apap na noc....'. Na loterii kuźwa wygrałam - tak rzadko się zdarza, ten cholerny ból, tego cholernego spojenia łonowego... Które nawet się specjalnie nie rozłazi, więc więcej z tego bólu niż jakiegokolwiek zagrożenia - czyli dużo krzyku O NIC. No i się dowiedziałam, że te bóle stawów co to mi spać nie dają to nic innego jak RWA KULSZOWA - Jeeeeej! 'Apap na noc'. Szlag trafia, łzy płyną ciurkiem, i co? I niiiiiic.

Synek postanowił się jednak ułożyć głową do wyjścia, wracają więc myśli o porodzie naturalnym. Ale staram się przeganiać. Przeganiam myśli o jakimkolwiek porodzie, tak się cykam. 4 tygodnie. Jak przenoszę to może 5 lub 6 max. A przed chwilą było jeszcze pół roku! No nie wiem... Chyba moje nastawienie się nie zmieni dopóki nie przestanie boleć... Poza pani doktor G. zadowolona z Synka, bo ładnie leży, a nogi ma tak długie, że jak wyskoczy to od razu w kosza może zacząć grać! Mam zapomnieć o ubrankach w rozmiarze 56... A waży już więcej (3100g) niż ważyła jego mamusia jak się urodziła (2900g) - no ale moja matka to się głodziła ['pilnowałam kilogramów!'], a mi do głodzenia to daleko..

Więc niech rośnie Synek zdrowo, najlepiej wzdłuż, tylko niech z główką nie przesadza.

35 tydzień

O mój Boże...! 35 tydzień! Oznacza to, że mamy przed sobą 5 tygodni (+/- 2!). Kiedy to minęło, ja się pytam? I czy w ogóle będę gotowa na przyjście synka? Chcąc nie chcąc moje myśli zaczynają coraz częściej krążyć wokół zbliżającego się porodu - i zdecydowanie NIEPOTRZEBNIE oglądam w telewizji programy typu 'Ekstremalne porody'. Zaczynam tchórzyć i myśleć, że najlepszym rozwiązaniem jest cięcie cesarskie. Ja doskonale wiem, że poród naturalny jest może trudniejszy w samej chwili porodu (jedynie jakieś 20 godzin zapewne!) ale dochodzi się do siebie znacznie szybciej, a i dla dziecka jest to chyba najlepsze z możliwych rozwiązań. Ale strach robi swoje i mimo, że się nasłuchałam już od 'pokrojonych' szwagierek jak to tygodniami do siebie dochodziły po cesarce, to na ten moment nie mam nic przeciwko wyciągania synka zamiast wypychania... Ale co ma być to będzie, wierzę, że Opatrzność nade mną czuwa i ześle mi właściwe rozwiązanie.

A oto co się dzieje u mnie na ten moment:

- 12 dodatkowych kilogramów - i znowu pochwała od Internisty i nagana od pani G.

(dostałam szlaban na słodycze po tym jak w ostatnim badaniu moczy ciała ketonowe wyszły mi 4+ i pani G. na to, że chyba za dużo słodkiego w ostatnim czasie spożywam - w życiu się nie spodziewałam, że moja mała słabość wyjdzie w moczu! więc się ograniczam, z wielkim bólem...)

- spojenie łonowe BOLI JAK CHOLERA - inaczej tego nie mogę ująć. Ledwo chodzę, a przekręcanie się z boku na bok w nocy wyciska łzy z oczu... Natomiast jak już się ułożę nieruchomo to....

- ból stawów - nie pozwala cieszyć się leżeniem na boku, po chwili zaczyna rwać w tyłku i ból ciągnie się aż przez całe udo. Żeby przestało muszę poleżeć chwilę na wznak (wspominałam, że tego typu zmiany pozycji aktywują ból spojenia łonowego?!) Tak więc...

- nieprzespane noce - związane z wyżej wymienionymi dolegliwościami. Na każdym kroku słyszę 'wyśpij się póki możesz' i szlag mnie trafia - bo NIE, NIE MOGĘ SIĘ WYSPAĆ! I nie dlatego, że nie chcę. Naprawdę wydaje mi się, że może krócej przespana noc bez bólu jest więcej warta niż prawie nie przespana noc, w trakcie której boli cały czas..

- ból kręgosłupa - już nie tylko krzyża, teraz boli mnie każdy krąg od karku do samego poślada... ale to jest nic w porównaniu ze spojeniem łonowym! więc zginam się w pół i do roboty..

- wizyt w toalecie - przez chwilę się unormowało, ale oczywiście nie na długo i teraz znowu biegam jak kot z chorym pęcherzem...

- ułożenie synka - na ostatnim USG (33 t.c.) był ułożony złośliwie poprzecznie. Pani G. (matka 4 dzieci!) nie pozwala mi narzekać, ale tym razem stwierdziła, że dzięki takiemu ułożeniu, naprawdę mogę się gorzej czuć, bo macica rozciąga się nienaturalnie na boki... Ale wydaje mi się, że w 34 t.c. synek się już przekręcił. Nie jestem pewna w którą stronę, obstawiam, że prawidłowo głową do wyjścia, ale czasami mam wrażenie, że jego głowa jest wszędzie! Nawet w moim udzie!

- aktywność synka - wciąż aktywny. Bardzo. Jak za długo jest spokojny to zaczynam się denerwować i go trochę trącam. Potem długo tego żałuję jak obrywam po żebrach czy pęcherzu...

- Mąż - jest wspaniały :)

- czego mi brakuje - dłuższego spaceru bez bólu i zadyszki, spania bez bólu, alkoholu jako znieczulacza, wsparcia ze strony matki...

- czego brakuje dla synka - przewijaka, elektronicznej niani, kosza na zużyte pieluchy

- co dostałam dla synka - wanienka, huśtawka, fotelik do samochodu, ubranka

- co kupiłam dla synka - chyba wystarczającą ilość ciuszków...

I przyznam, że strasznie działają mi na nerwy wszyscy którzy mówią "Teraz Ci ciężko? Teraz to jest nic! Dopiero będzie ciężko jak dziecko się urodzi!" . Tak, pewnie będzie ciężko. Tak, pewnie będą nieprzespane noce. Tak, pewnie będzie płacz i histeria. Tak, pewnie będę miała dość. Ale do cholery jasnej, będzie mi to łatwiej znieść niż uczucie rozdzierania krocza!!! Jak poczuję, że mam dość, to wezmę szanownego synka, oddam szanownemu Mężowi i pójdę na BEZBOLESNY spacer żeby się wyciszyć, albo zamknę się w innym pokoju żeby pospać - bo TAK, mój Mąż nie boi się przejąć obowiązków opieki nad NASZYM dzieckiem, żebym odpoczęła. A jak zabolą mnie plecy to pójdę na masaż.

A teraz nie bardzo mogę oddać synka. Nie bardzo mogę też zrzucić nagromadzone 12 kg, które ograniczają moją mobilność. Nie oddam bólu. Więc NIKT mi nie wmówi, że będzie ciężej. Będzie po prostu INACZEJ.

I tylko ktoś kto czuje permanentny ból pewnie potrafi to zrozumieć, że nieprzespane noce i płacz dziecka to nie jest najgorsza rzecz jaka może Cię spotkać.

ciąża to [nie] choroba..

Moja matka tak właśnie zwykła mówić, od samego początku jak się dowiedziała, że się spodziewam...

Ja natomiast mam nieco odmienne zdanie w tej kwestii - zazdroszczę jej, że swoje ciąże przeszła bezproblemowo i 'biegała po plaży do samego końca', ale w moim przypadku sprawa wygląda nieco odmiennie...

Od początku ciąży, czyli przez ostatnie 8 miesięcy, zwalczę z takimi dolegliwościami ciążowymi jak

[w kolejności od najbardziej bolesnych i uciążliwych]:

* ból spojenia łonowego - ja rozumiem, że w miejscu tak kluczowym dla samego porodu wszystko musi się rozejść, ale ja mam to szczęście (wyjątkowe, jak to powiedziała pani G. - bo "zazwyczaj w pierwszej ciąży nie jest to takie uciążliwe"), że boli jak cholera. Teraz już trochę mniej, ale jeszcze parę tygodni temu nie mogłam wchodzić po schodach bez asekuracji szanownego Małżonka, a każde przekręcenie się w nocy w łóżku było dodatkowo nakrapiane łzami bólu...

* ból krzyża - jak już zapłaczę się po przekręceniu w łóżku z boku na bok, to z wyciem próbuję się podnieść, żeby wstać do toalety. Jeśli chodzi o kręgosłup, to racji mojego konkretnego wzrostu nigdy nie było mi łatwo, ale teraz przyznam jest wyjątkowo nieprzyjemnie. Szanowny Małżonek ma już dość masowania, ale tylko to potrafi przynieść chwilową ulgę... Jak urodzę to pójdę na taki profesjonalny masaż, że masażysta po mnie będzie musiał sobie tydzień przerwy zrobić!

* zgaga - zmora ostatniego miesiąca, pojawia się, jak tylko wydaje mi się, że znalazłam wygodną pozycję do snu... ale odkryłam, że w tej kwestii szklanka mleka potrafi zdziałać cuda.

Dolegliwości, które dopadły mnie w ciąży, ale nie miały z nią nic wspólnego:

* zapalenie korzonków - i to oczywiście w takim momencie, kiedy miałam w pracy najważniejszy okres, nie mogłam pójść na zwolnienie, więc praktycznie na czworaka co dzień się wlokłam do roboty, będąc w 5 miesiącu ciąży... To były dwa tygodnie, których szybko nie zapomnę!

* rwa barkowa - właśnie jestem w trakcie walki z nią - już myślisz, że jest ok, odwrócisz głowę i ból przeszywa kark.. dokuczliwa zwłaszcza w nocy - nie dość, że się ma dwie, niewygodne pozycje do spania, to jeszcze nie można poduszki pod głowę za wysoko podłożyć (i zgaga się cieszy...).

Dzięki Bogu ominęły mnie mdłości - bo to już byłaby przesada!

Wiem, że moje dolegliwości to nic w porównaniu z zagrożonymi ciążami, które muszą leżeć nieraz całe 9 miesięcy - nie wyobrażam sobie nie być mobilną - to jednak spoglądając na koleżanki, które dopiero w 8 miesiącu zaczynają się skarżyć, że 'robi im się ciężko' szczerze zazdroszczę!

Więc może faktycznie ciąża nie jest chorobą, ale potrafi mieć objawy typowo chorobowe, więc jak znowu mnie ktoś nie przepuści w kolejce na badania, to mnie szlag trafi!

wicie gniazda

Jak chyba każda ciężarówka w III trymestrze ciąży poczułam to. Poczułam potrzebę wicia gniazda. Jednak nie zabrałam się za przygotowywanie pokoika lub innego kącika dla synka. Nie. Ja zaczęłam od remontu piwnicy. I to takiego udanego, że naprawdę mógłby tam zamieszkać! Jak się można domyśleć sama z 'połkniętą piłką' bym za dużo nie zdziałała, więc szanowny Małżonek miał sporo pracy. Najpierw trzeba było wyprowadzić stamtąd wszystko co się tam znajdowało (na szczęście rzeczy które nie należały do nas zostały parę miesięcy temu wyprowadzone do kontenera..). Małżonek rozkręcił i wyniósł 20 letnie bodajże, spleśniałe, czarne, brzydkie, krzywe regały. A że akurat była zbiórka gabarytów to zrobiliśmy z nich piękną wystawkę przed domem (którą żywo zainteresował się pan rozwożący pizzę, ale nie zdążył przed śmieciarką). Pusta piwnica została cała wymyta, a następnie odmalowana (za małą puszkę farby do podłogi zapłaciliśmy 80 zł!!). Wszystkie pająki wyprowadzone. Rury poprzykręcane na nowo do ścian. Nic tylko wstawiać łóżeczko. Żartuję :) Kupiliśmy piękne (bo zwyczajne i czyste) regały z IKEA, zajmują jedną ścianę a na nich poustawiane są skrzętnie podpisane kartony ('ozdoby bożonarodzeniowe', 'ozdoby wielkanocne', 'studia', 'tatuś', 'naczynia'... itd, itp..). Nadała się komoda, która nie pasowała do żadnego z pomieszczeń. Nawet opony wyglądają estetycznie w takim otoczeniu. Poczułam się naprawdę... spełniona! Spędzam tam może 10 minut tygodniowo, ale to nie powód żeby nie było tam ładnie!

Ale garaż to już szanowny Małżonek sam będzie musiał sobie ogarnąć....

Zachęcona sukcesem zaczęłam się czaić na inne pomieszczenia... I powolutku tu ogarnę, tam ogarnę... Wszystko tylko nie kąt synka! To jeszcze musi poczekać... Jakbym teraz (33 tydzień) przeniosła łóżeczko i kupiła przewijak, to chyba bym się czuła lekko nieswojo. Na razie wystarcza komódka, w którą chowam ubranka (jeszcze z metkami i cenami...).

No i zaczęłam pakować torbę do szpitala! Znaczy się wyjęłam torby i włożyłam do nich 5 rzeczy na krzyż: koszule - do rodzenia i karmienia, mini-kosmetyki, mega-podpaski, kosmiczne wkładki laktacyjne, ręcznik i chusteczki. Brat mnie nastraszył, że już powinnam być spakowana. Więc powoli dorzucam to i owo. Ale po tym jak Bratowa dała mi nie wykorzystane przez nią mega-podpaski, czyli podkłady dla kobiet w połogu, to szczerze zwątpiłam... we wszystko. Co, do cholery, w takiej ilości, one będą pochłaniać?! Lepiej się nad tym głębiej nie zastanawiać i będzie co ma być.

Synek aktywny. Bardzo. Bardzo za bardzo. Chyba się niecierpliwi. To dobrze, oby za długo nie chciał tam siedzieć bo mama zmęczona. Mam wrażenie, że nogi trzyma mi w żebrach, rękoma ściska pęcherz, a głową wali 'w ścianę'. Że jest wielki. A na pewno ma wielką głowę. Ale to już się okaże w piątek na USG. Nie mogę się doczekać, już lepiej się nastawiać na poród wielkiej głowy, żeby potem się nie zdziwić. Chyba że pozytywnie.

A konkretne gniazdo dla synka zacznę wić niedługo... Po kolejnej wypłacie.. Jak zasłuży po USG i przestanie w żebra nogi wkładać.... :)

ojcowska rola

Wczoraj była pierwsza rocznica śmierci mojego Taty. Odszedł On nagle, zdecydowanie za wcześnie w wieku zaledwie 62 lat. Nie doczekał się wymarzonego wnuka - urodził się zaledwie 1,5 miesiąca po Jego odejściu. Drugi wnuk urodzi się 2 miesiące po rocznicy Jego śmierci. Trochę z winy lekarzy, Jego chore serce nie wytrzymało drugiego udaru i sepsy. Zmarł nad ranem, w szpitalu, a ja zaledwie parę godzin wcześniej jeszcze zdążyłam powiedzieć 'kocham Cię Tato, do zobaczenia jutro'. Ale się już nie zobaczyliśmy i bardzo boli, że nie już na tym świecie się nie zobaczymy. Że nie usłyszę już przez telefon "Słucham Cię uważnie Żabciu" - bo pomimo, że panicznie boję się żab, to TA żabcia była dla mnie wyjątkowa. To On zawsze mówił "DASZ RADĘ!" - niezależnie czy chodziło o egzamin na prawo jazdy, o maturę, rozmowę kwalifikacyjną czy wystąpienie publiczne. To On nigdy nie bagatelizował moich problemów zdrowotnych, większych czy mniejszych - i zawsze mogłam liczyć na to, że mnie gdzieś zawiezie, odbierze, czy coś dla mnie załatwi jak sama nie będę mogła.

I mimo, że zdarzało nam się pokłócić, mimo, że czasem mnie wkurzał - to razem z nim odeszła moja ostoja. Wiem, że bardzo by mnie wspierał, w tym trudnym dla mnie czasie, jakim jest ciąża. Powiedziałby, że dam radę, a ja wiedziałabym, że ma rację. Otarłby moje łzy z policzków, gdy mówiłabym jak bardzo mnie boli i jak bardzo się boję. Ale nie ma mojej ostoi, a na cmentarzu łzy ociera mój Mąż.

Chciałabym, żeby wiedział, jak strasznie za nim tęsknię. I że mam nadzieję, że mój Mąż będzie tak samo ważny i dobry dla naszych dzieci. Chociaż nie mam żadnych wątpliwości patrząc na to jakim wspaniałym jest człowiekiem. Tata też go kochał i mimo, że był zaskoczony naszymi szybkimi zaręczynami, ślubem i moim wyfrunięciem z domu, to wspierał nas na każdym kroku. Swoim córkom również po imprezach każe się meldować u Taty tak jak ja to robiłam, budząc mojego po każdym powrocie do domu, praktycznie do dnia ślubu. Wtedy mnie to denerwowało, bo w różnych stanach wracałam, ale z biegiem czasu Go rozumiem.

Rola ojca jest bardzo ważna, tak samo pewnie jak rola dziadka, o czym niestety ja nie zdołałam się przekonać i niestety nie przekonają się moje dzieci. Tata nie zastąpi dziadka, ale gdy dziadka nie ma, to musi się trochę bardziej postarać. Ja wiem, że mój Mąż temu podoła, a ja opowiem dzieciom wszystko o ich wspaniałym Dziadku, który mam nadzieję czuwa nad nami i będzie Aniołem Stróżem swoich upragnionych wnucząt.

Dziękuję Ci Tato.